Մենք` Երևանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետ ընդունվածներս, առաջին անգամ նրան տեսանք աշնան մի օր։ Օրը իմն էր, իմ ծննդյան օրը` սեպտեմբերի 5-ը։ Ծննդյանս օրը` տոն դառնալու այդ օրը, միշտ տարբերվել է մյուսներից։ Մենք` նոր-նոր մարդուկի շապիկից դուրս եկածներս, մի պահ նայեցինք նրան` բարձրահասակ, թիկնեղ, ազնվական կեցվածքով, ազնվակիրթ շարժուձևով ու հասկացանք. ինչքա՜ն բան ունենք դեռ սովորելու, հատկապես` իրենից սովորելու։

Երեկ երեկոյան հեռացանք Աղավնոյից․․․ Մի ոստիկան «ընկերաբար հորդորեց» լքել տարածքը, որովհետև «վաղը կարող է արդեն ուշ լինել»։ Հեռացանք, որովհետև մնալու հիմքեր չունեինք, որովհետև չափազանց անզոր էինք, որովհետև արեցինք, երևի, ինչ կարող էինք...

Իսկ ՀՀ-ում լրագրողն ունի՞ գաղափարական ու անհատական կարմիր գծեր պետության, ազգի, ընտանիքի մասով:

Մի լեգենդ կա Լենկ Թեմուրի մասին. ասում են՝ մի անգամ Լենկ Թեմուրը պաշարեց մի քաղաք և ուղարկեց պատվիրակներին՝ ժողովրդից ոսկի հավաքելու։ Մարդիկ վճարեցին հարկը, և պատվիրակները վերադարձան ոսկու պարկով:

Այսօր հայոց անմահների գնդում ծննդյան տարեդարձ է նշվում ` իրենց մարտական ընկեր Պապ Այվազյանի ծննդյան տարեդարձը. մի հզոր զինվոր, ով զինվոր է եղել նաև հայ մշակույթի ասպարեզում։ Նա ժողովրդական երգիչ էր, և մենք ունենալու էինք ազգային, առինքնող արվեստագետ։

Սեպտեմբերի 1-ից բոլոր տեսակի տաքսի ծառայություններ մատուցողները՝ լինեն անհատ վարորդներ կամ օնլայն հարթակներ, պետք է հարկային դաշտ մտնեն, պետությանը հաշվետվություն ներկայացնեն ու տուրքեր վճարեն:

Վիկտոր Համբարձումյանի հետ միաժամանակ Տիեզերքին ուղղված հայկական մտքի մյուս հզոր լուսարձակը հռչակավոր աստղաֆիզիկ, Տիեզերական հետազոտությունների հայկական կենտրոնի ղեկավար ԳՐԻԳՈՐ ԳՈՒՐԶԱԴՅԱՆՆ էր:

Մեր մանկության Երևանում գրեթե ամեն բակում, գոնե ամեն թաղում մի խելապակաս լինում էր: Շատերը այդ խելապակասներին կանչում-խոսեցնում, երգացնում ու կայֆ էին բռնում վրեքը: «Լավ բան չեն անում, դուք չանեք»,- ասում էին մեր մեծերն ու ծնողները: Կայֆ բռնողներին էլ երբեմն ամոթանք տվողներ կային:

Ինչո՞վ ենք մենք հակադարձում Մերձավոր Արևելքում ու մեր անմիջական տարածաշրջանում նոր լարվածության և պայթյունի վտանգին, բոլոր հարևանների ու հակառակորդների ակտիվ շփումներին, նրանց անդադար բաց ու ստվերային բանակցություններին, Պուտինի այցին Բաքու. հեծանվով, խաշլամայի և բանաստեղծության ֆեստիվալով, արձակուրդից դանդաղ հետ եկող (կամ չեկող) ընդդիմությամբ և ընդհանրապես անելիքի տոտալ չիմացությամբ...

Նժդեհը կենդանի լիներ, այսօր էլ նույն տողերը կգրեր: